سالیان سال است که از ضرورت توجه به میراث و صیانت از آن گفته می شود.بار ها و بارها درباره لزوم توجه به شهرها و بناهای تاریخی و حفاظت و مرمت آنها را گوشزد نموده وبا اینکه طی سال های اخیر حساسیت‌های عمومی نسبت به محافظت از آثار، بناها و بافت‌های تاریخی-فرهنگی برانگیخته شده و موضوع حفاظت از میراث فرهنگی بتدریج در حال تبدیل شدن به یک مطالبه اجتماعی گردیده  است هنوز آثار مثبت این حساسیت های عمومی نسبت بع میراث فرهنگی و آثار تاریخی درجامعه بصورت شایسته مشاهده نشده است.فرهنگ کهن سرزمین ما ریشه درمیراث عظیم وآداب ،سنت ها و باورهایی دارد که از متن تاریخ این سرزمین طی هزاران سال سرچشمه می‌گیرد و همین سرمایه های فرهنگی و میراث تاریخی است که به شهرها، بناها و هنرهای سرزمین ما عمق معنایی بخشیده است. به همین سبب لازم است تا نه تنها به الگوهای کالبدی معماری و شهرسازی تاریخی- فرهنگی سرزمین‌مان توجه کنیم، بلکه لازم است  به جذابیت‌های بصری و درون پر رمز و راز آن به عنوان بخشی از میراث فرهنگی توجهی دو چندان داشته باشیم

محوطه ها،بافت ها و مکان ها وبناها در  شهرهاوروستاهای تاریخی-فرهنگی شاهدان خاموش بسیاری از آداب، سنن، وقایع و حوادث به شمار می‌روند که ناگفته هایشان با پژوهش و ژرف اندیشی دانشمندان، فرهیختگان و خردمندان قابل احصا و بازیابی است. بنابراین حفاظت از بناها و بافت‌های تاریخی به منظور نگهداری از اسناد غیرقابل انکار سیر تاریخ نیز یک تکلیف عمومی به شمار می‌آید و بدون تردید حفاظت و صیانت از آثار فرهنگی - تاریخی که ثمره هزاران سال تمدن در گستره ایران و متعلق به تمامی آحاد آن است؛سالیان سال است که سخن از صیانت از میراث فرهنگی است اما در عمل شاهد خیانت به میراث فرهنگی هستیم.مردمی که از ادوار گذشته دارای تاریخ، پیوندها، و سنت‏های مشترک با یک‌دیگر بوده ‏اند اینک شاهد  کم توجهی و تخریب بناها و محوطه های کهن زیست هستند.مردم باید با برقراری پیوندی عاطفی و معنوی در حفظ و صیانت از فرهنگ و میراث مادی وغیر مادی وآن بخش که جنبه  شفاهی و کلامی دارد تلاش مضاعف نمایند.